Beste vrienden,familie en anderen

We weten dat het al een tijdje geleden ?s maar we hebben een drukke periode achter de rug vol plezier, frustratie, gelach en insomnia. Op stage valt alles goed mee, we hebben drukke nachten en we hebben rustige nachten waar je na 16u slapende zwangere vrouwen te observeren lichtjes gek wordt. Zoals jullie weten werken Lien en ik normaalgezien ?n twee ziekenhuizen. ?n het eerste ziekenhu?s zijn ze ons intussen al gewend en na heel wat mentaal vechten voor ons rechten mogen we alle handelingen die we als vroedvrouw moeten uitvoeren ?n Belgica ook hier uitvoeren. Intussen zijn we bijna supersterren in het prikken van infusen,oefent Lien volop op het steken van verbl?jfskatheters en grijp ik elke kans om een inwendig onderzoek uit te oefenen. We voelen ons hier wel goed in ons vel en mogen al redelijk wat bevallingen doen (maar we moeten er nog steeds heel wat doen ook). En nog eens iets...sommige mannelijke dokter assistenten mogen met plezierons handen begeleiden tijdens de bevalling, al zorgt dat er wel voor dat onze concentratie daalt ( maar geen paniek leerkrachten we hebben nog steeds concentratie ?n overvloed)

Vorige vrijdag deden we onze eerste nachtshift in een nieuw ziekenhuis, we begonnen vol goede moed maar toen we zagen dat er 0 vrouwen binnen waren daalden de gemoederen. De eerste uren zijn we door gekomen met het bekijken van melodramatische Turkse serietjes en koekjes eten, dan een dutje gedaan en na 10u geen vrouw te bespeuren was ze daar...een zwangere vrouw. Op 7 centimeter werden de vliezen gebroken en constateerden we meconiaal vruchtwater wat betekent dat de baby zich in een stress situatie bevindt. In België zouden we in deze situatie de baby goed monitoren en de arbeid eventueel gaan bijstimuleren indien nodig maar nu begon die dokter assistent die cervix letterlijk uit te rekken met al zijn macht, het was verschrikkelijk om te zien. Als student sta je in zo'n situatie machteloos, na veel rekken en hard geroep hadden ze negen cm bereikt maar de vrouw was uitgeput, ze hebben haar daar op een manier be(mis)handelt waar we in deze blog niet verder op ingaan. Lien en ikhebben wegens pure schock op het einde de kamer verlaten en beslist hier niet meer terug te komen, we gaan er extra uren moeten voor de draaien maar we waren heter beide over eens dat we geen vroedvrouwen w?llen worden op deze manier.

Intussen hebben we al terug een nachtshift of twee achter de rug en we hebben we al terug wat bevalligen kunnen doen en een dokter assistent tot de vaginatrekker omgedoopt. Hij was dus een vrouw aan het hechten en er g?ng daar dus duidelijk een stukje vag?ne te veel, overbodig...nuwat doet hij SNOK dat stuk eraf en hij had het in zijn handen. Ik kon mijn nonverbale communicat?e dus niet in bedwang houden enheb me verstandig teruggetrokken naar een plaatswaar hij nietmeerkon trekken. Voor de rest hebbenwe ook al terug wat spetterende feestjes achter de rug met de ESN Existanbul groep enleuke momenten meegemaakt in het erasmushuis. Morgen vertek ik met een deel van het huis op trip naar het mooie Cappadocia (hopelijk krijg ik tegen dan mijn studenten museumkaart terug die 'vanwege' mijn zus en mezelf in beslag genomen is terug)Zaterdag komt Lien haar vriendje naar het mooie Istanbul en zo z?t mijn verhaal er alweer op :)

Tot later!!

Lien en Liza