We kregen bezoek uit België!

Hallo België!!

Na een paar dagen niets meer van ons te hebben gehoord schrijf ik hier nog eens een verslagje neer... We zijn allebei een aantal bevallingen rijker en krijgen hier veel leerkansen. We hebben nu nog twee weken verlos ... Onze Turkse woordenschat breid steeds verder uit en ja veel Turkse mama's in spé zijn toch wel tevreden met onze toch wel veel zachtere aanpak dan de Turkse gynaecologen.

Aangezien mijn mama (lien) zeer graag foto's wil zien(dinsdag komen ze op de blog) van Turkse baby's, hier alvast een korte beschrijving. Je hebt zoals in België baby's in alle maten en gewichten. Er zijn kleintjes en stoere baby's. Sommigen zijn 'models in spé, anderen zijn dan weer wat robuuster. Maar één ding is zeker, als vroedvrouw beleef je telkens dat gelukzalige moment van dat nieuwe leven! En alle baby's zijn zo lief en we zijn zo fier als we er terug ééntje op de wereld geholpen hebben.

De techniek die we moeten toepassen hier in Turkije voor een bevalling is wel volledig anders dan in België. De Turkse vrouwen in arbeid -aangezien ze geen epidurale toepassen in dit ziekenhuis- kunnen wel eens hard roepen, heeeeeeel hard roepen ... maar daar zijn we ondertussen al goed aan gewoon geraakt. Liza en ik hebben een geboorte gezien van een 25 weken oude baby'tje. Voor ons was dit de eerste keer dat we dit zagen en het was dan nog een stuitje die de dokter op de natuurlijke manier ter wereld bracht. Wanneer we vroegen waarom ze daarom dan geen sectio deden (het aantal sectio's is hier behoorlijk hoog) was hun antwoord dat ze niet gedacht hadden dat het ging leven. Het was voor ons allebei een 'kippenvel' moment en zo ontroerend (vooral voor mij dan). Ik vond het ontzettend mooi hoe de dokters en verpleegsters er alles aan deden om dit baby'tje in leven te houden en het toch een kans te geven ook al dachten ze dat het niet lang ging leven aangezien het een infectie had..

Donderdag kregen we ook 'hoog'bezoek uit België.. Jaja mevrouw Wyffels kwam langs om te kijken hoe het ging met ons en natuurlijk ook om te zien of we ons werk wel goed doen hier in Turkije. We hebben samen met mevrouw Wyffels en Esma een gesprek gehad over onze stage en ze zagen dat we het hier wel naar onze zin hebben (jaja nog steeds, daar mogen jullie zeker van zijn ... WE LOVE ISTANBUL). Daarna ging Esma met de gynaecoloog praten met als gevolg dat het zowel voor Liza en mij een zeer vruchtbare nacht was meet vééél bevallingen! Nog eens een dikke dankuwel aan Esma! Hopelijk volgen er nog veel vruchtbare nachten ...

Aanstaande vrijdag komt mijn tweelingszus naar Istanbul. Ze lijkt als twee druppels water op mij, dus vanaf vrijdag telt Istanbul twee identieke blondines, dat wordt kijken, kijken, en nog eens kijken. Aanstaande zaterdag is Liza jarig dus dat wordt feesten!

Dikke zoenen uit Istanbul!!

Liza en Lien

Once upon a time in Turkey

Beste vrienden,familie en anderen

We weten dat het al een tijdje geleden ?s maar we hebben een drukke periode achter de rug vol plezier, frustratie, gelach en insomnia. Op stage valt alles goed mee, we hebben drukke nachten en we hebben rustige nachten waar je na 16u slapende zwangere vrouwen te observeren lichtjes gek wordt. Zoals jullie weten werken Lien en ik normaalgezien ?n twee ziekenhuizen. ?n het eerste ziekenhu?s zijn ze ons intussen al gewend en na heel wat mentaal vechten voor ons rechten mogen we alle handelingen die we als vroedvrouw moeten uitvoeren ?n Belgica ook hier uitvoeren. Intussen zijn we bijna supersterren in het prikken van infusen,oefent Lien volop op het steken van verbl?jfskatheters en grijp ik elke kans om een inwendig onderzoek uit te oefenen. We voelen ons hier wel goed in ons vel en mogen al redelijk wat bevallingen doen (maar we moeten er nog steeds heel wat doen ook). En nog eens iets...sommige mannelijke dokter assistenten mogen met plezierons handen begeleiden tijdens de bevalling, al zorgt dat er wel voor dat onze concentratie daalt ( maar geen paniek leerkrachten we hebben nog steeds concentratie ?n overvloed)

Vorige vrijdag deden we onze eerste nachtshift in een nieuw ziekenhuis, we begonnen vol goede moed maar toen we zagen dat er 0 vrouwen binnen waren daalden de gemoederen. De eerste uren zijn we door gekomen met het bekijken van melodramatische Turkse serietjes en koekjes eten, dan een dutje gedaan en na 10u geen vrouw te bespeuren was ze daar...een zwangere vrouw. Op 7 centimeter werden de vliezen gebroken en constateerden we meconiaal vruchtwater wat betekent dat de baby zich in een stress situatie bevindt. In België zouden we in deze situatie de baby goed monitoren en de arbeid eventueel gaan bijstimuleren indien nodig maar nu begon die dokter assistent die cervix letterlijk uit te rekken met al zijn macht, het was verschrikkelijk om te zien. Als student sta je in zo'n situatie machteloos, na veel rekken en hard geroep hadden ze negen cm bereikt maar de vrouw was uitgeput, ze hebben haar daar op een manier be(mis)handelt waar we in deze blog niet verder op ingaan. Lien en ikhebben wegens pure schock op het einde de kamer verlaten en beslist hier niet meer terug te komen, we gaan er extra uren moeten voor de draaien maar we waren heter beide over eens dat we geen vroedvrouwen w?llen worden op deze manier.

Intussen hebben we al terug een nachtshift of twee achter de rug en we hebben we al terug wat bevalligen kunnen doen en een dokter assistent tot de vaginatrekker omgedoopt. Hij was dus een vrouw aan het hechten en er g?ng daar dus duidelijk een stukje vag?ne te veel, overbodig...nuwat doet hij SNOK dat stuk eraf en hij had het in zijn handen. Ik kon mijn nonverbale communicat?e dus niet in bedwang houden enheb me verstandig teruggetrokken naar een plaatswaar hij nietmeerkon trekken. Voor de rest hebbenwe ook al terug wat spetterende feestjes achter de rug met de ESN Existanbul groep enleuke momenten meegemaakt in het erasmushuis. Morgen vertek ik met een deel van het huis op trip naar het mooie Cappadocia (hopelijk krijg ik tegen dan mijn studenten museumkaart terug die 'vanwege' mijn zus en mezelf in beslag genomen is terug)Zaterdag komt Lien haar vriendje naar het mooie Istanbul en zo z?t mijn verhaal er alweer op :)

Tot later!!

Lien en Liza

stage bis!

Sorryyyyyyy Gracie.
Het sociale leven is hier zo interessant en boeiend dat het schrijven (wat absoluut niet mijn favoriete bezigheid is) op de blog zich van mijn kant (lien) tot een minimum beperkt, vandaar stage bis...

Wij vertrekken in het Europees gedeelte rond14u30 uur om de bus te nemen. Na een rit van één uur komen we aan in hetzenyp en kamilziekenhuis in het Aziatisch gedeelte. Ja ja, jullie lezen het goed, wij werken in Azië! Daar begint onze nachtshift (we doen hier enkel nachtshiften) om 16.00 uur in de namiddag dus en de volgende ochtend stoppen we om 8.00 uur om dan terug een uur op de bus te zitten. We zijn dus meer dan 18.00 uur onderweg!

Onze eerste nacht keken we nogal raar op omdat de gynaecologen de vrouwen kordaat om niet te zeggen nogal bruut aanspreken. En als de baby geboren is wordt het kleintje bij de voeten genomen en daar hangt het dan met het hoofdje naar beneden. Dat was even slikken. Maar goed, na een uur zijn we eens een praatje gaan slaan met de gynaecologen en we zijn er ingevlogen. Ze waren in ieder geval zéér tevreden van de Belgische studenten want al snel kregen we de opmerking dat we TE HARD werkten. En toen we vroegen naar onze werkpunten, vertelden ze ons dat we alles goed deden..

Nog enkele weetjes
-De vrouwen bevallen of kunnen hier met zes tegelijkertijd bevallen (op een rijtje mooi naast elkaar). Dus van enige privacy is hier weinig sprake.
-De man isniet aanwezigbij de bevalling.
-Als studente krijg je hier veel meer leerkansen dan in België
-Ik (Lien) was de eerste nachtshift om 5.00 uur zo kapot dat ik in slaap viel in een zetel en pas om 6.00 uur wakker werd. Een genant moment, maar de vroedvrouwen vonden dit precies niet erg want ze slapen zelf heeeeel veel :)

Misschien ben ik nog enkele weetjes vergeten maar die zal Liza de volgende keer wel aanvullen.

Groetjes uit het coole Istanbul

Liza en Lien

stage!

Dag iedereen!

het is weeral een tijdje geleden dat we iets op onze blog hebben gezet dus hier nog eens een verhaaltje.. We hebben 2 nachtshiften achter de rug van maar liefst 16uur. Maar het is ontzettend leuk en leerrijk! Ik en Liza hebben elk al een paar bevallingen kunnen doen. Ook hebben we al kunnen hechten. De laatste nachtshift hadden we een demax van een gynaecoloog die liza liet hechten en ik stond op de wacht want de hoofd gynaecoloog wou niet dat studenten dit uitvoerden. Ook ons infuzen prikken (voor allebei een werkpunt) lukt al veel beter! De vroedvrouwen zijn schatjesLiza en ikzouden ze zo kunnen knuffelen! Het is hier gewoon zalig in Istanbul, zowel de nachtshifts als de leuke erasmusstudenten waar we samen mee wonen! Nu hebben we 4 dagen rust wat ons goed doet na deze lange shiften. Als het aan ons lag zouden we veeeeel langer willen blijven dan 3maand want we beseffen nu al hoe hard we het hier gaan missen! We houden jullie op de hoogte van onze avonturen en tot snel!!!

dikke zoenen liza en lien x

Verhuisd...

Jawel, we hebben ons mooie appartementje verlaten om samen met andere erasmus studenten onze overige 10 weken door te brengen in het erasmushuis. Ookal hebben we nu wat minder luxe, het was een super beslissing. Zo koken er elke zondag 2 personen een typische maaltijd van hun land voor de ganse bende! De sfeer is hier opperbest! Het is een enorme levenservaring. De weken mogen voor ons traag voorbij gaan! Nu genieten we nog van onze laatste week vakantie en... van de feestjes. Zo gaan we volgendweekend mee op een skitrip wat heel plezant zal worden.Natuurlijk werken we ook regelmatig aan onze bachelorproef want die moet bijna af zijn.Maar volgende week maandag beginnen we aan het echte werk! We doen nachtshiften van 16uur met natuurlijk wel wat rustdagen ertussen. Ik en Liza houden jullie op de hoogte van onze avonturen! De foto's zijn te zien op mijn facebook en de facebook van Liza :)

Groetjes vanuit het zonnige Istanbul :D

xxx Liza en Lien

leuke dagen

Hoi iedereen,

We hebben enkele fantastische dagen achter de rug, we hebben de mensen van ESN leren kennen, dat is het eramusprogramma. We hadden afgesproken voor de burgerking maar het was superdruk want het was zaterdagavond. We wisten dus wel niet hoe de mensen van de erasmusgroep eruit zagen dus was dat wel akward. Opeens komt er daar een gast en die zegt tegen ons: 'come on girls' ,goedgelovig haakt Lien haar arm daar in de arm van die gast en gingen we op stap, 5 minuten later vroegen we naar de ESN groep en guess what...die gast viel uit de lucht. We begonnen daar allebei te lachen en beseften dat dit gewoon een gast was die een oogje op Lien had( door hem Linda genoemd) . Uiteindelijk zijn we hem 'kwijtgeraakt'.

Ondanks we wel wat zenuwachtig waren hebben we echt heel leuke mensen leren kennen, de eerste avond was er een pre-meeting en leerden we iedereen beetje leren kennen. Die avond zijn we ook voor de eerste keer naar een club geweest en het was SUPER! Voor de mensen die me kennen zullen wel weten hoe ik me voelde als ik de reggae en balkan hoorde, ik was in de zevende hemel! We hebben ons echt heel goed geamuseerd!

De dag erna zijn we na een luie dag terug naar het erasmushuis geweest, waar er een hele leuke living is waar we kunnen zitten en iets drinken. Van daaruit waren we naar een café geweest waar er lifemuziek was, op zich was daar niets mis maar het was zo luid dat we elkaar niet echt konden spreken. Na wat schaamtelijke momenten in die bar ( een turks bloedmooi meisje probeerde met haar 'zangtalenten' één van onze eramusgasten te verleiden) zijn we terug naar het erasmushuis gegaan. We hadden terloops een paar rondtrekkende braziliaanse jongens leren kennen die uiteindelijk met ons meegegaan zijn. We kregen van hem een privéconcertje (zie facebook). Het was zo leuk, we waren daar met mensen met allerlei verschillende culturen, verschillende gedachten maar één iets was voor iedereen duidelijk: we zijn op erasmus en daar gingen we allemaal ten volle van genieten.

Vandaag zijn we nog met 2 slovaakse meisjes, die beide dokter studeren, een toertje in Istanbul city gaan maken, het was super gezellig. Weliswaar was de stad overladen met hartjes, rozen, lichtjes, romantische muziek en melige turken :) . Vanavond gaan we naar het erasmushuis ( met een leuke travestietenhuis ernaast, wel lieve 'vrouwen' trouwens) en hopen we dat we nog een onvergetelijke avond tegemoed gaan. Onze slogan is en blijft: You only go on eramus one time in your life! ( alé normaal gezien toch)

Groetjes,

Lien en Liza

ons turks nummer

Mario en die mooie turken

Beste vrienden,

De ochtend begon rustig met een wekker om 9 uur en Lien die 2 seconden later zo fris als een turks hoentje uit haar bed sprong, ik volgde eventjes later maar later we er voort gemak geen uur op plakken. Alle twee aan de bap gewerkt maar gelukkig was dat niet de highlight van de dag! we gingen 's middags eens naar de grand bazaar, de grootste overdekte markt ter wereld met 4000 winkels, 200 000m², 68 straatje en...Mario. Mario begon zijn zin met: ' Wauw je hebt een mooie pyjamabroek aan' en ik natuurlijk: 'excuseer?' Het gesprek ging een rare toer op met als hoofdzaken: Bangkok, crazy Erasmusgirls, een hand op mijn poep en Lien die bijna omver lag van het lachen. Hij nam ons mee op pad om een Turkse sim kaart te kopen want bij zijn vriend ging dat veel goedkoper zijn dan in de officiële winkels. Onderweg waren er veel nutteloze gesprekken, rare blikke en leugentjes. Uiteindelijk kwam het uit dat ik een Indisch mooi vriendje had, hij deed nog een laatste poging door een sixpack strandfoto van hem in Bangkok te tonen maar het was tevergeefs, zoals hij het zei: 'I set you free now, but only one last kiss' nadien gingen we eindelijk terug alleen op pad. Na een mooie jongen met Pashmina sjaals, een chocomelk van welgeteld 4 euro en een jongen die Lien met de woorden: 'sweet girl you want chocolate?' te verleiden gingen we terug naar huis en viel Lien als een blok in slaap en heb ik nog enkele telefoontjes van Mario gekregen. Vanavond gaan we misschien nog even van het wilde, wonderbaarlijkeTurkse nachtleven gaan genieten.

Groetjes,

Lien en Liza